Σε μια χώρα που η ανεργία και η οικονομική κρίση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, πρέπει περισσότερο από πότε, να βάλουμε γερά θεμέλια για να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Στον γενικό αυτό κανόνα, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Ακαδημίες… Τι είναι πραγματικά οι ακαδημίες?
Είναι απλά μία φάμπρικα ταλέντου ή βγάζουμε από εκεί και υγιείς πνευματικά ανθρώπους που εκτός από αθλητές θα είναι και άνθρωποι;
Οι ακαδημίες του Ajax είναι από τις καλύτερες στον κόσμο και το μότο τους είναι μια λέξη, TIPS! Τι σημαίνει όμως αυτό;
Το (Τ) λοιπόν, είναι για την τεχνική, το (Ι) είναι για την αντίληψη, το (P) για την προσωπικότητα και το (S) για τηνταχύτητα. Με άλλα λόγια τα ποδοσφαιρικά κομμάτια είναι τρία αλλά υπάρχει άλλο ένα πολύ σημαντικό και αυτό είναι το κοινωνικό.
Εκτός αυτών, παρέχεται στους ποδοσφαιριστές άνω των 12 ετών, που έρχονται από άλλα κράτη η δυνατότητα να μένουν εσώκλειστοι εκεί, με οικογένειες άμεσα συμβεβλημένες με τον Ajax. Επιπλέον, παρέχεται και το προνόμιο της μόρφωσης σε ιδιωτικά ιδιόκτητα σχολεία της ομάδας.
Έχοντας περάσει στα 16 μου από τις ακαδημίες αυτές, για ένα πολύ μικρό διάστημα, το πρόγραμμα που εφαρμοζόταν εκεί ήταν εξωπραγματικό. Διατροφολόγοι, ψυχολόγοι, ιατροί, γυμναστές ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας όπως και το να παίζεις αγώνα κάθε εβδομάδα! Ο ανταγωνισμός μέσα και έξω από την ομάδα σε κάνει να φτάνεις σε επίπεδα αγωνιστικά και ψυχολογικά που ούτε θα μπορούσες να φανταστείς πριν. Απλά για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της οργάνωσης, τρεις φορές την εβδομάδα είχαμε μάθημα τζούντο για ενδυνάμωση, με το συνολικό μπάτζετ των ακαδημιών εντός Ολλανδίας να φθάνει τα 6 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Αυτό που περιέγραψα παραπάνω αποτελεί την δική μου εμπειρία σε μία συγκεκριμένη ομάδα. Η οργάνωση όμως δεν περιορίζεται μέσα στα πλαίσια μόνο αυτού του συλλόγου.
Η Φέγενορντ για παράδειγμα, η οποία βρέθηκε σε μεγάλη οικονομική κρίση εφάμιλλη αυτής που βιώνουν οι ελληνικές ομάδες, κατάφερε σε μια πενταετία να πάρει τα σκήπτρα από τον Ajax, με τις ακαδημίες της πλέον να θεωρούνται ακόμα πιο ποιοτικές.
Έχει καταφέρει να τροφοδοτεί με παίχτες την εθνική Ολλανδίας και άλλες μεγάλες ομάδες όπως η Τσέλσι, η Σίτυ και η Άρσεναλ οι όποιες ψωνίζουν πανάκριβα παιχτάκια από το Ρότερνταμ στην ηλικία των 16 χρόνων. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι εύκολα κατανοητό. Η Φέγενορντ κατάφερε να ορθοποδήσει και πλέον να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.
Μεταφερόμενοι στα δικά μας πλέον, στον Ολυμπιακό η λέξη ακαδημία δυστυχώς έχει παρεξηγηθεί. Ουσιαστικά, είναι άλλος ένας τρόπος να βγάλει λεφτά, όταν όλα τα προαναφερθέντα είναι τζάμπα στο εξωτερικό και εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε franchise σχολές ποδοσφαίρου, οι οποίες εκμεταλλεύονται το όνομα του Ολυμπιακού για οικονομικούς σκοπούς.
Ακόμα και αν κάποιο από τα παιδιά ξεχωρίσει πηγαίνει στις επίσημες ακαδημίες με τον ΜΑΝΑΤΖΕΡ του!! Ναι, καλά διαβάσατε!! Μάνατζερ έχουν εδώ οι παίχτες από τα 10 τους.
Καμία προσπάθεια δεν γίνετε να καλλιεργηθούν οι παίχτες σωματικά και πνευματικά και να προετοιμαστούν κατάλληλα για τον «έξω κόσμο», με αποτέλεσμα να έχουμε ασταθείς ψυχικά παίχτες που επηρεάζονται από καταστάσεις. Εύκολα το συμπεραίνεις αυτό άλλωστε από την βαρύτητα του «παράγοντα έδρα» που τόσο σημασία του δίνουμε. Ενώ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν θα έπρεπε να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, για εμάς είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Πρόσφατα η ΣΟΥΠΕΡ ΛΙΓΚΑ διοργάνωσε ένα τριήμερο σεμινάριο για τις ακαδημίες. Από τις 16 επαγγελματικές ομάδες μόνο 4 έστειλαν απεσταλμένους εκεί, την στιγμή που στο εν λόγω σεμινάριο μίλησε ο τεχνικός διευθυντής της Σπόρτιγκ Λισσαβόνας, δύο Ολλανδοί τεχνοκράτες του ποδοσφαίρου και ο υπεύθυνος ακαδημιών της Άρσεναλ.
ΜΕΤΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΗ! Δυστυχώς, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στον τρόπο σκέψης των διοικούντων την ΠΑΕ και η μεγάλη ευκαιρία που μας παρουσιάζεται με την σημερινή οικονομική κρίση δεν πρέπει να περάσει ανεκμετάλλευτη.
Έχοντας σίγουρα τα λεφτά του Τσαμπιονς Λιγκ, το στοιχείο στο οποίο πρέπει να δοθεί βαρύτητα, είναι η δημιουργία ιδιόκτητων σχολών ποδοσφαίρου που θα ελέγχονται από το τεχνικό τιμ της πρώτης ομάδας, και εκεί, στα γήπεδα αυτά να δημιουργηθεί ένα «στυλ ποδοσφαίρου», το οποίο θα αποτελεί την ποδοσφαιρική ταυτότητα του Ολυμπιακού, με παίχτες που θα είναι μέρος ή εξαρτήματα μιας καλοδουλεμένης μηχανής που θα διαφημίζει τον Ολυμπιακό στο εξωτερικό και θα αποφέρει άμεσα ή έστω μακροχρόνια κέρδη στην ΠΑΕ και όχι στις franchise ακαδημίες του κάθε ανειδίκευτου τυχοδιώκτη.
Μόνο έτσι, μια μέρα, μπορεί να θαυμάσουμε και εμείς τον Ολυμπιακό, που θα αποτελείται από δικούς μας παίχτες.
ΥΓ. Σε μια συνέντευξη επαγγελματία ποδοσφαιριστή του εξωτερικού, ο δημοσιογράφος τον ρώτησε τι θα κάνει τώρα που σταμάτησε την μπάλα. Η απάντηση που έδωσε εκείνος ήταν ότι θα φάει γλυκό και θα πιεί κόκα κόλα γιατί δεν τα είχε γευτεί εδώ και πολλά χρόνια!! Μπορεί κάποιος να εξηγήσει στα δικά μας ταλέντα ότι οι αθλητές δεν χτίζονται στα κλαμπ και τις καφετέριες;; Ιδού η Ρόδος…
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα redvoice.gr
